Пиру бадавлат отахону онахонларимиз кўпинча “Топганинг тўйга буюрсин”, дея тилак билдиради.

Ушбу эзгу ният замирида ҳар бир уйда доимо хурсандчилик ҳукм сурсин, бола-чақанг кўп бўлсин, деган инжа истак мужассам. Зеро, ота-боболаримиз азал-азалдан серфарзандликни ҳақиқий бахт билиб, оиладаги файз-баракадан элга хуррамлик улашиб келишган.

Аммо кейинги пайтларда бу ҳикматнинг асл моҳияти бироз унутилгандек. Буни ҳозирги аксарият тўйларда кўпроқ ҳашамат ва даб-дабага эътибор қаратилиб, унинг оқибатлари, ибрати унутиб қолдирилаётган жиҳатларда сезилиб қолмоқда. Ортиқча исрофгарчилик, кимўзарга берилиш натижасида хонадондаги энг гўзал, файзли кун ортидан айрим оилаларда тинч-тотув ва бахтли ҳаёт мураккабликлар домига тушиб қолмоқда. Бундай салбий ҳолатнинг жамиятда илдиз отиши эса, энг аввало, илмсизлик, маънавиятнинг дарз кетиши ва келажак авлод таълим-тарбиясига ҳам таъсир қилаётгани афсусланарли.

Маҳмудхўжа Беҳбудий – аллома, ёзувчи, жамоат арбоби ва ўзбек драматургияси асосчиси. Бутун ҳаётини эл-юрт хизматига сарфлаган маърифатпарвар кенг қиррали шахс эди. У Туркистонда биринчилар қатори “Усули жадид” – янгича таълим методига асосланган мактабларни ташкил этган. Ўқувчилар учун дастлабки дарслик ва ўқув қўлланмаларни ҳам ўзи ёзган. Биринчи ўзбек драмасининг муаллифи ҳамдир.

Ўзбекистон халқаро ислом академияси ҳамда Республика Маънавият ва маърифат маркази ҳамкорлигида Адиблар хиёбонида ўзбек адабиётининг буюк намоёндаси Маҳмудхўжа Беҳбудийнинг ҳаёти ва ижодига бағишлаб “Беҳбудий ва барҳаёт ғоялар” мавзусида маънавий-маърифий тадбир ўтказилди.

Она тилимиз дунёдаги энг бой ва мўъжизакор мулоқот воситасидир. Бунда қалам тебратган буюк аждодларимизнинг маънавий хазинаси жаҳон илм-фани, маданияти, маърифатининг мустаҳкам пойдевори бўлиб хизмат қилиб келмоқда.

Яқинда ижтимоий тармоқларда бир гуруҳ “зиёлилар” рус тилига давлат тили мақомини бериш лозимлиги ҳақидаги фикрларини баён этишди. Таъбир жоиз бўлса, илгари сурилган бундай қалтис фикрлар буюк миллатнинг қалби, тақдири, ўзлиги билан ўйнашишдир. Бу халқимизнинг ғурури, ифтихори, 1989 йилдан буён ўзбекнинг ўзи эгамен бўлган (Э. Воҳидов таъбири) маънавий мероси — она тилимизни топташ билан баробар.